Słowo biżuteria ma źródło w języku francuskim (fr. bijouterie, od bijou – klejnot). A jej historia jest nieodłącznie związana z dziejami człowieka. Od zarania dziejów ludzie czuli potrzebę ozdabiania swoich ciał wyrobami, będącymi pierwowzorami dzisiejszej biżuterii. 

Dzisiaj, mimo niemal nieograniczonego wyboru współczesnej biżuterii, coraz chętniej sięgamy po precjoza antyczne. Dlaczego? Biżuteria antyczna: ze względu na swoją unikatowość, zawartą w niej historię i rzemieślnicze wykonanie, staje się bezcenna. Interesują się nią kolekcjonerzy, wielbiciele pięknych przedmiotów, a nawet osoby zainteresowane niebanalną inwestycją. 

Biżuteria: z czego się ją wykonuje?

Precjoza wykonywane są bardzo często z metali i kamieni szlachetnych (złoto, srebro, stopy), ale też ze stali nierdzewnej, szkła, emalii, drewna, muszli, gliny, skóry czy kości. Skupmy się jednak na kamieniach szlachetnych. Jakie są najpopularniejsze kamienie szlachetne?

Ametyst - czyli fioletowa odmiana kwarcu. Starożytni Grecy wierzyli, że chroni on przed zatruciami.

Bursztyn – zalicza się do kamieni szlachetnych pochodzenia organicznego, powstaje ze stwardniałej żywicy. Uwaga: aby bursztyn zyskał status kamienia szlachetnego, musi liczyć co najmniej milion lat.  

Jaspis – to kamienie szlachetne o bardzo niejednolitych wzorach i odcieniach.

Rubin – nazywane są królami szlachetnych kamieni. Ich cechą charakterystyczną jest intensywny czerwony kolor. 

Szmaragd – starożytni Grecy nazywali szmaragdy cennymi zielonymi kamieniami. A pierwsze kopalnie szmaragdu powstały około 3 tys. lat p.n.e. To jeden z najdroższych kamieni szlachetnych.

Kwarc – w przeszłości wierzono, że kwarc to trwałe zmrożony kawałek lodu. Ta teza była popularna już wśród greckich starożytnych filozofów. Tę teorię podtrzymywał rzymski przyrodnik Pliniusz Starszy, który żył w pierwszym stuleciu naszej ery. Dowodził on, że kwarc to lód, na co wskazuje jego wygląd oraz pochodzenie - wydobywano go bowiem w okolicach alpejskich lodowców. Tylko niektóre odmiany kwarcu zalicza się do kamieni szlachetnych.

Rubin – jego cechą charakterystyczną jest duża twardość oraz czerwona barwa. Prawda jest jednak taka, że rubin występuje w wielu odcieniach czerwieni: od jasno różowego do głębokiego burgundu. Co ciekawe, wg amerykańskiej klasyfikacji, rubin musi spełniać minimum nasycenia czerwienią, w przeciwnym razie zaliczany jest do różowych szafirów.

Szafir – (podobnie jak rubin) to odmiana korundu. I tak jak rubin kojarzymy z kolorem czerwonym, to szafir dla wielu osób jest jednoznaczny z kolorem niebieskim. Jednak nic bardziej mylnego, szafir występuje też w innych kolorach, np. żółtym, pomarańczowym, różowym, zielonym czy fioletowym. A nie-niebieskie szafiry nazywane są fantazyjnymi.

Turkus – miałby szansę wygrać w konkursie na “kolor starożytności”. Był uwielbiany przez władców starożytnego Egiptu, Chin, Azteków, Persów, mieszkańców Mezopotamii. A zachód poznał go dopiero w XIV wieku, kiedy to kościół katolicki nareszcie zezwolił na używanie go w świeckiej biżuterii. Nazwa turkusu pochodzi od francuskiego słowa turques, czyli “turecki”, bowiem zaczęto sprowadzać go do Europy właśnie przez Turcję.

A co z diamentami? O tym w kolejnym artykule.