Łączy artyzm i rzemieślnictwo. Uszlachetnia praktyczne przedmioty. Znane jest od starożytności, a całkiem możliwe, że jego historia sięga epoki kamienia łupanego. Jego prawdziwy rozkwit nastąpił w epoce gotyku oraz baroku. To oczywiście snycerstwo – bardzo trudna, żmudna, ale też efektowna sztuka rzeźbienia w drewnie.

O snycerstwie w skrócie

Prawdziwa sztuka snycerska opiera się oczywiście na pracy wykonywanej ręcznie. Tym samym dobrego snycerza charakteryzuje dokładność, cierpliwość, zmysł estetyczny, a także wysoko rozwinięte zdolności manualne.

Do technik snycerskich wykorzystuje się takie narzędzia jak dłuta, pilniki, noże grawerskie. Najodpowiedniejsze do rzeźbienia są miękkie gatunki drzew, takie jak lipa.

Wyróżnia się 2 podstawowe techniki snycerskie: ryt swobodny i ryt cyrklowy. Ryt swobodny polega na płytkim nacinaniu powierzchni drewna i nieco przypomina rysowanie w drewnie. Ryt cyrklowy jest głębszy, służy do tworzenia rzeźbień na polu koła, owalu.

Zakres snycerstwa jest bardzo szeroki i obejmuje rzeźbę, płaskorzeźbę, rzeźbienia w meblach.

Motywy ornamentów

Kwintesencją snycerstwa są oczywiście ornamenty zdobiące antyczne meble. To one czynią antyki absolutnie wyjątkowymi i unikatowymi. Motywy ornamentów dzielimy na geometryczne (np. rozety, półkule, serca, krzyże, jodełki, kraty), roślinne (np. kwiaty, gałązki, liście), zwierzęce (np. lwy, ptaki, węże) oraz pozostałe (np. postaci ludzi, sceny rodzajowe itp.).

Popularne motywy ornamentyki w przybliżeniu

Maszkaron – wyjątkowo oryginalny motyw przedstawiający ludzkie twarze w dziwnych grymasach. Czasem maszkaron to pół-człowiek, pół-zwierzę (np. lew z ludzką głową). Maszkarony były popularne w epoce gotyku, renesansu, manieryzmu oraz baroku.

Rozeta, zwaną także gwiazdą – zwykle ma okrągły kształt. Najczęściej tworzą ją liście róży lub akantu. Rozeta występuje właściwie w każdym stylu. W epoce romańskiej i gotyku popularny był szczególny rodzaj rozety, tzw. czteroliść, czyli roślinny motyw, którego kontury tworzą cztery płatki kwiatów.

Liście akantu – chętnie wykorzystywany motyw w starożytnej Grecji, renesansie, baroku i klasycyzmie.

Kariatyda – posąg kobiety tworzący podporę (np. w podłokietnikach foteli). Popularny motyw w meblach rokokowych, klasycystycznych oraz empirach.

Palmeta – ma formę rozłożystego, symetrycznego liścia palmy.

Putto – motyw przedstawiający nagiego chłopca. Mianem putto określa się także częste w kościołach postaci aniołków.

Snycerski kunszt pozwalał na wykańczanie najmniejszych detali w meblach. Snycerze dbali o odpowiednie zwieńczenia mebli, zdobne fronty, tworzyli wymyślne nogi. Poniżej wybrane techniki wykańczania nóg antycznych mebli:

Noga cebulasta – o kształcie kuli, często spłaszczonej, przywodzi na myśl wygląd cebuli.

Łapa – noga w kształcie lwiej łapy.

Noga kabriolowa – ma kształt litery „s”, wychodzi poza krawędź krzesła i zwęża się ku dołowi, często zwieńczona zwierzęcą łapą, wywodzi się z Chin.

Dzięki pracy snycerzy dzisiaj możemy z zachwytem podziwiać misternie wykonane, antyczne meble. Niestety zawód snycerza odchodzi w zapomnienie. Kunsztowne wykończenia snycerskie przegrywają z masowo produkowanymi, prostymi meblami. Tym bardziej cenne są antyczne meble – niepowtarzalne i po prostu pięknie wykończone.