Antyczne meble zaskakują różnorodnością form, konstrukcji, kolorów, zdobień. Jednak to gatunki drewna, z którego zostały wykonane antyki, zwykle nadają im ostateczny charakter oraz są jednym z najistotniejszych wyznaczników ich wartości. Historia meblarstwa pokazuje, że w poszczególnych epokach pewne rodzaje drewna cieszyły się większą popularnością. Miało to związek m.in. z dostępnością drewna oraz możliwościami importowania egzotycznych gatunków w danym okresie. Te różnice są tak wyraźne, że śmiało można mówić o „epokach drewna”.

Poznajmy kilka bardzo znaczących w meblarstwie gatunków drewna:

Dąb

Występuje w Europie i Azji. To najbardziej wytrzymały gatunek drewna na naszym kontynencie, dodatkowo cechuje się wysoką odpornością na grzyby. Jego trwałość oraz szlachetny charakter sprawia, że jest bardzo ceniony, co także przekłada się na jego wartość rynkową. Dębowe antyki mają ciepłe, jasno-brązowe odcienie, a ich powierzchnia cieszy oko pięknym usłojeniem. Barwa dębowego drewna, pod wpływem słońca, nabiera głębi. Ten gatunek ma także swoje minusy: jest trudny w obróbce i dość łatwo ulega odkształceniom. Antyki wykonane z dębu są bardzo ciężkie.

Dąb cieszył się popularnością w epoce średniowiecza, renesansu i gotyku.

Fot. Biurko wykonane z dębu

Orzech

W Europie szczególnie popularnym gatunkiem jest orzech włoski. Uznawany za drewno ekskluzywne, był wykorzystywany do tworzenia drogich i eleganckich mebli. Słynie z wyjątkowego, zróżnicowanego ubarwienia oraz ciekawego usłojenia. Chociaż wyróżnia go wysoka odporność i trwałość, jest stosunkowo łatwy do obróbki, dlatego antyki z orzecha często pokrywają kunsztowne rzeźbienia.

Orzech był bardzo chętnie wykorzystywany w epoce baroku.

Fot. Sekretarzyk z drzewa orzechowego

Mahoń

Drewno mahoniowe pozyskuje się z różnych gatunków drzew występujących w Afryce i Ameryce Środkowej. Wyróżnia się ciekawą, brunatnoczerwoną barwą. Jest łatwy w obróbce, ale ze względu na swoją niską dostępność, stosuje się go zwykle jako fornir. Drewno mahoniowe ma bardzo wyraźnie słoje. Wadą mahoniu jest jego niska odporność na uszkodzenia.

Antyki wykonywane z mahoniu były popularne w epoce rokoko, klasycyzmu.

Fot. Sekretera z mahoniu

Heban

Występuje w strefie zwrotnikowej. Uznawany jest za najtrwalszy i najcenniejszy gatunek drewna, dlatego wykonywano z niego luksusowe antyki. Jego cechą rozpoznawczą jest kolor: bardzo ciemny, a nawet czarny. To bardzo ciężki gatunek drewna, który pozwala na produkcję wyjątkowo cienkiego forniru. Meble fornirowane hebanem tworzyli najwybitniejsi ebeniści w historii meblarstwa.

Dużą popularnością cieszył się w okresie panowania stylu Ludwika XIV.

Sosna

Gatunek powszechnie występujący w całej Europie. Sosna, znana z plastyczności i sprężystości – jest bardzo miękka. Drewno sosnowe wykazują niską odporność na robaki. Ma jasną, żółtawa barwę i bogate usłojenie. To niedoceniany, chociaż wyjątkowo popularny gatunek drzewa: przez swoją przystępną cenę i łatwość obroki, wykorzystywany był od wieków do produkcji tańszych mebli oraz jako drewno pomocnicze.

Stosowany we wszystkich epokach.