Miano konesera antyków, to bardzo wymagający tytuł. Prawdziwy wielbiciel mebli antycznych nie ogranicza się do wypełnienia swoich wnętrz „trofeami” w postaci wyjątkowych, starych mebli. Koneser zna style w meblarstwie, rozróżnia gatunki drzew, wie na czym polegają techniki zdobienia mebli. Prawdziwy koneser jest też biegły w terminologii związanej z antykami: rozmowa z nim, z perspektywy amatora, sprawia wrażenie pogawędki z człowiekiem, który posługuje się jakąś dziwną kombinacją języka polskiego i wielu obcobrzmiących słów. Czy jednak osoby, pragnące stać się koneserami, są zmuszone do żmudnego wertowania książek i uczenia się terminologii? Nic bardziej mylnego. Im bardziej ulegamy czarowi antyków, tym naturalniejsze staje się zagłębianie w ich „świat” i chłonięcie coraz bardziej szczegółowych informacji na temat mebli antycznych. Zapraszamy na nową porcję pojęć związanych z antykami:

Buduar

Kobiecy, niewielki pokój, zwykle usytuowany w sąsiedztwie sypialni. Służył Pani domu jako miejsce do relaksu i toalety. Miał intymny charakter, który podkreślały eleganckie, małe meble, obrazy – często o charakterze erotycznym i liczne, wytworne bibeloty. Idea buduaru narodziła się w XVIII, we Francji, za sprawą rokoko i przetrwała do XX wieku.

Fot. Buduar

Cebulowy wzór

Powstał w I poł. XVIII wieku w manufakturze porcelany w Miśni. Wyróżnia się charakterystycznym, niebieskim wzorem, malowanym na białej porcelanie. Motyw powstał za sprawą inspiracji orientem i odzwierciedlał wówczas egzotyczne dla Europejczyków rośliny, które w XIX wieku pomylono z młodą cebulką i stąd nietypowa nazwa – cebulowy wzór. Technika tworzenia wzoru polegała na nakładaniu barwnika z tlenku kobaltu na wypalonej porcelanie. Następnie rozprowadza się glazurę i wypala porcelanę.

Fot. Porcelana miśnieńska

Hialitowe szkło

Szkło produkowane od 1817 roku, na terenach obecnych Czech. Nieprzezroczyste, o charakterystycznych kolorach: czarnym (uzyskiwanym dzięki manganowi) lub czerwonym (wytwarzanym dzięki związkom miedzi). Często zdobiono go motywami chinoiserie. Hialitowe szkło było popularne w stylu Biedermeier.

Inkrustacja

Technika zdobienia, polegająca na rzeźbieniu wgłębień w powierzchni przedmiotów i wypełniania tak powstałych rowków płytkami wyciętymi z innych materiałów (np. innego gatunku drewna, złotem itp.). Płytki układano w skomplikowane, misterne wzory. Technika ta znana była już w starożytności. Moda na nią powróciła w okresie renesansu.

Fot. Inkrustowana pamiątkowa płytka z IV w.

Meluzyna

Legendarna postać kobieca, której ciało ulegało przeobrażeniu – od pasa w dół przybierało formę wężowego ogona. Motyw meluzyny był chętnie wykorzystywany w sztuce użytkowej i wkomponowywano go np. w uchwyty świecznika czy tworzono z niego bibeloty.

Fot. Meluzyna

Sabot

Metalowe okucie nóg mebli, obejmujące ich dolną część. Nierzadko przybiera bardzo ozdobne formy.