Świat antyków zdumiewa swoim bogactwem, ma silne wiązki ze sztuką czy architekturą, a wiele nurtów rozwijało się w odmienny sposób na różnych szerokościach geograficznych. Nic dziwnego, że nawet po latach zgłębiania ich tajników, meble antyczne i tak zawsze mogą zaskoczyć jakąś dotąd nieodkrytą tajemnicą. W poprzednich artykułach: Słownik konesera antyków cz. 1 oraz Słownik konesera antyków cz. 2 przedstawiliśmy kilkanaście mniej lub bardziej znanych pojęć dotyczących antyków. Dzisiaj czas na kolejną odsłonę słownika

Aplikacje – dekoracyjny element mebla przymocowany do jego powierzchni. W zależności od stylu w meblarstwie, modne były różne rodzaje aplikacji (np. zwierzęce, ludzkie, roślinne, geometryczne). Przykładem takiej aplikacji jest np. herma, czyli podpora z motywami głowy lub popiersia.

Fot. Hermy

Biurko Mazarina (z fr. bureau de Mazarin) – XVII-wieczne biurko na ośmiu nogach, z dwoma lub trzema rzędami szuflad. Jego nazwa podchodzi od nazwiska Julesa de Mazarin, francuskiego kardynała i ministra Francji.

Fot. Biurko Mazarina

Historyzm – kierunek obejmujący architekturę, sztukę oraz meblarstwo, panujący od końca XIX do początku XX wieku. Jego głównym założeniem było odtwarzanie stylu minionych epok. Początkowo zakładał całkowite naśladownictwo poprzednich stylów (tak powstał np. neobarok), z czasem przerodził się w eklektyzm – czyli łączenie różnych estetyk w ramach jednego przedmiotu, budynku itp.

Fot. Fotel w stylu neorenesansowym

Loo table – stół stworzony w wiktoriańskiej Anglii. Najczęściej o okrągłym blacie, na trzonie zakończonym trójnogiem, przeznaczony do grania w karcianą grę „loo”.

Fot. Loo Tale, źródło zdjęcia: Wikipedia

Pietra dura – inaczej zwana mozaiką florencką. To rodzaj inkrustacji z ozdobnych, różnobarwnych kamieni, które są do siebie ściśle dopasowane i tworzą większe, przemyślane kompozycje. Została wymyślona we Włoszech, w epoce Renesansu.

Fot. XIX-wieczny, francuski kredens, ozdobiony techniką Pietra Dura

Styl dyrektoriatu – panował we Francji pod koniec Wielkiej Rewolucji. Obejmował styl we wnętrzach, w tym meblarstwo. Antyki w stylu dyrektoriatu nawiązywały do starożytnej Grecji i Rzymu, co wynikało z ówczesnych odkryć archeologicznych. Modne były wówczas ornamenty z motywami gryfów czy sfinksów. Popularnym meblem tego okresu była tzw. rekamiera, czyli szezlong, wyróżniający się wysokimi oparciami.

Fot. Rekamiera

Verre églomisé – ozdobne szkło wykonane za pomocą techniki eglomizowania. Metoda ta polegała na tworzeniu zdobień (najczęściej złoconych) na rewersie kryształowych lub szklanych powierzchni – zwykle ram luster.

Fot. Przykład Erre églomisé