Styl Ludwika Filipa ma swoje początki w latach 1830-1848, w czasach panowania we Francji cesarza Ludwika Filipa – nastała wtedy złota epoka wielkiej burżuazji, tzw. Monarchia Lipcowa. Wyróżniał się bogatymi ornamentami i  eksponowaniem dekoracji (np. usłojenia drewna), podkreślanych przez politurę. Poznajmy charakterystyczne cechy antyków w tym stylu. 

Styl Ludwika Filipa – podstawowe informacje

Styl Ludwika Filipa w meblarstwie – swoisty odpowiednik środkowoeuropejskiego biedermeieru – cechował się eklektyzmem, nawiązaniem do przeszłości oraz… wygodą. Nawiązywał do sztuki użytkowej rokoka, renesansu, baroku, gotyku. W przeciwieństwie do poprzednich epok, antyki w stylu Ludwika Filipa tworzono w seriach identycznych egzemplarzy (ze względu na rozwój przemysłu meblarskiego) – działo się to ze szkodą dla zdobnictwa. 

Meble w stylu Ludwika Filipa – cechy

Meble w stylu Ludwika Filipa wykonywano z drewna mahoniowego, hebanowego, palisandrowego lub drzewa różanego. Z gatunków europejskich wybierano gruszę i buk. Ich charakterystycznymi elementami były wygięte, esowate nogi i naroża z licznymi ozdobami, gzymsami, abstrakcyjnymi ornamentami (bazowały na motywach roślinnych, ślimacznicach, esowatych konsolkach). Antyki zdobiono snycerką. 

Przykłady mebli w stylu Ludwika Filipa

Najcharakterystyczniejszym elementem mebli w stylu Ludwika Filipa były kabriolowe (esowato wygięte) nóżki. Stoły i biurka miały okrągłe lub owalne blaty. Szczególną uwagę warto zwrócić na małe stoliczki o różnym przeznaczeniu, przypominające fantazyjne rzeźby, wyposażone w specjalne przegródki i szufladki – niciaki, karciaki, stoliki nocne, stoliki do czesania. 

Fotele i kanapy, charakterystyczne dla stylu Ludwika Filipa, były wyjątkowo komfortowe – zawdzięczały to sprężynom w siedziskach. Kształtem przypominały tapicerowane krzesła z podłokietnikami. Najbardziej typowe z nich to: fauteuil crapaud (fotel napoleonka) oraz fotel wolter (nazwa nawiązuje do francuskiego pisarza, Woltera, który podobno uwielbiał przesiadywać w siedziskach tego typu). Modne były również asymetryczne, wygodne szezlongi.

Masywne i ciężkie szafy różniły się od pozostałych mebli – zamiast lekkich, wygiętych nóżek miały zabudowane cokoły. Ich zwieńczenie stanowił ozdobny gzyms, były zdobione snycerką lub fornirami. Wykonywano je z litego drewna, marmuru, kamienia. 

Ze względu na niewielkie rozmiary i praktyczne cechy, antyki w stylu Ludwika Filipa idealnie wpisują się we współczesne, eklektyczne aranżacje.