Historia meblarstwa jest równie bogata i skomplikowana jak dzieje architektury. Umownie dzielimy ją na epoki i style, chociaż tak naprawdę nie sposób wyznaczyć sztywnych ram czasowych, które precyzyjnie oddzielają konkretne okresy. W tym miejscu warto wyjaśnić, czym właściwie różnią się te dwa pojęcia: epoka i styl. Zatem, epoka to umowny podział czasu, który zwykle zaczyna się ważnym w dziejach ludzkości wydarzeniem, natomiast styl to zespół cech właściwy dla sztuki i rzemiosła w danym okresie.

Historia epok i stylów w meblarstwie, ich wzajemne relacje i wpływy, tworzą skomplikowaną i barwną mozaikę, w której ważną rolę odgrywa nie tylko czas, ale także regiony (ten sam styl niejednokrotnie miewa wiele nurtów, zależnych od regionu). W poniższym cyklu, zamiast dążyć do jak najdokładniejszego opisu dziejów meblarstwa, przedstawimy subiektywne zestawienie najważniejszych odkryć i osiągnięć jakie niosły ze sobą kolejne epoki i wybrane style. Zaczynamy:

Średniowiecze (od V do XV wieku)

To bardzo długo okres w dziejach Europy, ale wiele jego aspektów jest nam słabo znanych. Zalicza się do nich również meblarstwo. Wiemy jednak, że średniowiecze przyniosło nam trzy bardzo charakterystyczne style:

• Bizantyński – wyróżnia go bogata ornamentyka, a także inspiracje sztuką Bliskiego Wschodu.
• Romański – stanowiący uproszczoną interpretację stylu rzymskiego.
• Gotycki – jego cechą rozpoznawczą są spiczaste łuki.

Antyki typowe dla średniowiecza to wyplatane krzesła, ławy, pulpity do pisania.

Więcej o średniowieczu TUTAJ.

Renesans (od XV do XVI wieku)

Nazywany także odrodzeniem. Antyki z epoki renesansu, podobnie jak te średniowieczne, są dość masywne. Meble dla biednych cechowała prostota, dla wyższych sfer rzemieślnicy tworzyli przedmioty bogato zdobione i bardziej wyrafinowane. W epoce średniowiecza niektóre rzeczy zyskały zmyślne i praktyczne funkcje: tworzono np. piękne talerze z miejscem na miedziany kociołek – konstrukcja pełniła rolę ogrzewacza rąk. Antyki zyskały więcej półek i szuflad, a siedziska miękkie poduszki.

Antyki typowe dla renesansu to szafy, podłużne skrzynie czy łoża z baldachimami.

Więcej o renesansie TUTAJ.

Barok (od XVI do XVIII wieku)

We Francji przybiera formę stylu Ludwika XIV (chociaż rozpoczyna go już Filip XIII), w Anglii nazywany stylem Williama i Marii. Tak naprawdę narodził się we Włoszech. Antyki tej epoki są zmysłowe: wyróżniają je płynne linie, bogate zdobienia i wystające gzymsy. W tym okresie sztuka i rzemiosło miały zachwycać. Znane określenie „przerostu formą nad treścią” nierzadko można odnieść nie tylko do literatury, ale także do przeładowanych ornamentyką mebli barokowych.

fot. www.pinterest.com

Brokowi zawdzięczamy ebenistów, czyli artystów meblarstwa, którzy do perfekcji opanowali techniki zdobienia takie jak inkrustacja czy markieteria.